Toen Bronja me vroeg voor de blogtour van haar nieuwe boek was ik zeer verbaasd. Ik heb geen grote blog of site waar duizenden lezers iedere week op lezen. Ik ben gewoon Nienke, niets meer en niets minder.
‘Je begrijpt mijn boeken,’ zei ze resoluut.
Ik was vereerd door het verzoek en heb “Ja” gezegd al bleef ik twijfelen. Begreep ik haar boeken wel?
Houden van haar boeken doe ik zeker. Ik las De Dode Kamer en De Skinner Methode niet alleen met veel plezier, maar ook met groeiende verbazing. Hoe doet ze dat toch?
Hoffschlag maakt van een complex plot een aangenaam leesbaar verhaal. Dit doet ze oa door in de huid van de hoofdpersoon te kruipen. Toch volg je niet de hoofdpersoon maar het verhaal. Als een deel van het verhaal vanuit een ander perspectief duidelijker of mooier is, volgt het verhaal dat personage.
De spelers lijken het stokje steeds door te geven.
Tijdens een telefoongesprek waar drie mensen aan deelnamen, leek het perspectief te dansen. En gek genoeg was dat zeer aangenaam.
Dit spel speelt Hoffschlag ook met de tijd. Een geschiedenis verloopt chronologisch, toch is het voor een lezer vaak spannender om het in pakketjes aangereikt te krijgen. Dus ook hier volgt de auteur weer het verhaal en niet de lijn.
Wordt het hierdoor chaotisch? Steeds een ander perspectief en een ander tijdperk dat werkt toch verwarrend? Gek genoeg niet. Volgens mij zit het zo: je hoort een verhaal en je wilt er meer over weten. Dan ga je op zoek naar het verleden van die persoon. Dan merk je dat er meer spelers zijn. Die leer je kennen en ook van hen wil je meer weten. Zo is het een bal die rolt. Het is heel natuurlijk.
P.ID. is een heel ander boek dan De Dode Kamer en De Skinner Methode en toch is er een opmerkelijke overeenkomst. In beide gevallen zit ik meteen in de VS. Nu ben ik daar nog nooit geweest, maar ik kijk al mn hele leven tv series. En die sfeer zie ik terug. Ook als ze in de tijd “reist” ben ik meteen in het tijdperk waar ze over schrijft. Hoe ze dat flikt, daar ben ik nog niet achter.
Het leuke aan haar schrijven vind ik verder dat het authentiek is. Het is helemaal Bronja Hoffschlag en geen redacteur die haar in een keurslijf stopt. Begrijp me niet verkeerd: ik heb niets tegen redacteuren en ik ben altijd verbaasd hoe ze met 1 of 2 wijzigingen in mijn teksten zij deze zoveel sterker weten te maken. Maar bij Bronja had dit mi niet gewerkt; zij heeft haar eigen unieke stijl en ieder woord staat op de juiste plek.
U ziet: ik ben groot fan. Dat voorrecht was voorheen voorbehouden aan Hella Haase, Margaret Atwood, Agatha Christie, Uberto Eco en nog een paar grootheden. Bronja Hoffschlag kan zich met ieder van hen ruimschoots meten.
En het lijkt allemaal zo simpel maar dat is het niet. Ik heb wel eens geprobeerd om met de tijden zo te spelen als zij dat doet. Tjonge jonge wat een gedoe. Ik snapte mijn eigen verhaal bijna niet meer…
En als recensent zie ik dat juist beginners het perspectief op deze manier laten verschuiven. Ze kunnen de scene schrijvend nog niet oplossen en vertellen het snel vanuit een ander oogpunt. Hoe krijgt Hoffschlag het nu voor elkaar om een beginnersfout tot kunst te verheffen? Waarom spreekt dit in haar geval juist vóór haar en niet tegen haar? Ik heb geen idee, maar een ding weet ik wel: ik vind haar schrijfstijl jaloersmakend goed.
Waarom zit ze niet bij een grote uitgever? Dan lag het boek bij iedere boekhandel.
Tja, geen idee natuurlijk maar ik denk dat het met haar eigen stijl te maken heeft en dat ze zich niet wenst te conformeren/ aan te passen. Door uniek te zijn zal ze altijd veel sterren krijgen, prijzen winnen, idioten als ik als een groupie achter zich aan hebben lopen, maar misschien nooit op de bestsellers lijsten verschijnen. Dat is de prijs van haar unieke stijl.
En als ze dan zegt: je begrijpt me, dan denk ik “nee”: ik wil juist in iedere boekwinkel liggen en in iedere bieb. Ik ben zeker niet als zij.
Als je tot dit punt van mijn betoog bent gekomen, dan ben je een liefhebber van lezen en wellicht ook nieuwsgierig naar dit boek. Doe eens gek: help de selfpubber de zomer door. Doe eens gek en koop voor deze vakantie eens geen boek uit de top 10 maar koop dit boek. Het zou toch geweldig zijn als wij als gewone lezers net zoveel kunnen bereiken als een grote uitgever. Koop het, lees het en laat je horen.
Ps.1 Ik heb geen aandelen.
Ps.2 Deze hele week blog en schrijf ik over P.I.D. Dat doe ik niet alleen. Samen met Tazzy Jeninga besteed ik deze week aandacht aan dit geweldige boek. En nee, je kunt het niet winnen. Als je het wilt lezen zul je helaas in de buidel moeten tasten. Wij geven het allebei 5 dikke ****** (haha dat zijn er 6. 1 bonus*)
Iedereen die een boek heeft geschreven, denkt dat zijn of haar boek goed is. Heel goed. Bestseller kwaliteit. Stel dat het zo is: u heeft een goed boek geschreven, echt een heel goed boek: Hoe brengt u het dan aan de man? Hoe ziet Nederland uw meesterwerk?
stymphatica 